Merhaba Dayılar,

Yeğeniniz de geldi dayılarım. Kambersiz düğün olmaz misali damladık buraya. Adilcevaz’ın sesi, coşkusu olan site hele dayıların sitesi ise yeğensiz olmazdı değil mi?

Yeğenin yeri dayının yanı dedik geldik. Valla iyi mi ettik, kötü mü ettik bilmiyorum. Dayılarımın, teyzelerimin bağrındaki sıcaklık gösterecek bunu.  Hele bakayım kollarını açtılar mı, iştahla ''Yegen hoş gelipsen, babam. Allah muradın vere.'' diyorlar mı?

Anam sizden, nenem sizden, bacınızdır biliyorsunuz zaten. Az mı saz ile, söz ile karıştık durduk. Kanımız karışmış, sözümüz de karışacak. Anaları gitti, balaları çıktı diyeceksiniz. Ana yarısısınız ne yapalım kan çekiyor işte. Rahmetlik emce, (Faik BOZ, biz emce derdik annemin amcasına.) ''Vula avrat be ne babadır. Tek verisen çüt geli, bi sene sonra da balasi geli.'' Dermiş bayram da seyranda evi dolduran evlat, damat ve torunları için.

Biz de çocukken Erciş'ten her yazın Adilcevaz’a damlardık. Yazlar burada geçerdi. Hele de emcenin evinde. Beylerin bağı, Hacı Esetlerin bahçesi derken günler dolu dolu geçerdi. İlk briket imalat eden makineyi da Adilcevaz’ da görmüştüm o zamanlar. Afetlerdeki yerinde İdris Amcanın briketi sıkıştırırken, makinesinden çıkan ses çok hoşumuza giderdi. Hayran hayran dinlerdik. Ta o zamandan bu zamana, yüreğimize bir Adilcevaz sevgisi kazındı. Bir gönül bağı oluştu. Anam, Erciş’e tek geldi ya çüt oldu. Bizler de sıraya girince bu Adilcevaz’a köprü, okul, hastane olarak geri dönmese de, ortak bir kültürün sesi ve soluğu olarak şimdi ensenizde durdu.

Hele o yana git Nazım Dayı, Özcan Dayı sen de biraz çekil. Yer verin yahu. Karışmam ha. Sakladığız cevizleri, kuruttuğunuz erikleri, yaptığınız reçelleri getirin görek. Demleyin çayı da, muhabbet kıvamında konuşak gitsin.

Veysel KOŞAR