Öz’ünün Gül’mesini  

çok istediğim bir büyüğüm  

söyledi bu sözü.  

Etkisi dağları devirir diye de  

Satır aralarına iliştirmek istedim.  

Büyükler hep der ya 

“Çocuklukta menfi tesirlere de  

Müspet tesirlere de müdahale etmeyin” diye.  

İşte aslında orası  

Geleceği inşa eden bambaşka bir derya. 

Çocukluk işte  

Amigdalanın kurbanı olmuşuz iyimi? 

Doğduğum Ay’a ramak kala 

Yeni yaşı da kucaklayabilirsek şayet, 

Daha dikkatli olacağız inşallah.  

Pek tabi hoşluklar getirecektir. 

Rahman’a bıraktık biz işimizi... 

İsterdim ki bu mânâda 

Her daim,bir zihinsel doygunluk sofrasında  

bağdaş kurabilelim.   

Yaşamak 

Başka bir hale geçişe,fırsat verir çünkü.  

Hakkın kelamını taşıyabildiğimiz vakit, 

Kendimizi yaşamış sayarız. 

Dualar sağanak sağanak olduğu vakit. 

Birde derinden aminler yağıyor.  

Hakkın kelamını taşıyarak yaşamaya çalıştığımız  

Çok karışık zeminler buralar. 

Hak yolunda olmadığın vakit çok oyalar. 

Güvenerek dost olunanlardan  

Alınan darbeler ile. 

Anı yaşamak için yola çıktığınız canlarla  

Kurulan çok sağlam  

dostluklar arasında yalpalayarak 

birçok zamanın girdabından sıyrılıyoruz.  

Aslında ahir zaman alametlerinin arasında yanıp kül olurken, 

Görünen o ki,hepimizin  

nazarı dikkatine verilecek hadiseler var. 

İnsan düşününce diyor ; 

Bize sunulan nimetlere dair 

Şevkimizin çeperi ne ola ki ! 

Çeperimizde layık görülenlerle 

Hakikaten  

“Her nasip vadesine hapis” mi dersiniz.  

O çok konuşulan yapım da 

“Özlediğim ölülerle  

Sevmediğim deliler arasında sıkışıp kaldım” diyordu. Bir çoğumuzun ruh halini kucaklayan sağlam bir sözdür.  

Ülke gündemine dair, sol yanımız da  

Bir tortu birikmeye devam ediyor. 

Onları aşmak ise ruhen mümkün olmuyor belki. 

K. Sayar hocamın bir anlatımı vardı : 

“Ruhum başkalarının acılarına uyandı” diyor bir bilge, “Nasıl oldu da bu kadar şanslı oldum?” Hissedebilmek büyük lütuf. Başkasının acısına uyanabilmek, ötekinin derdinin bizim içimizde bir huzursuzluğa yol açabilmesi adeta bir ayrıcalık. Çünkü başkalarının ıstırabından yüz çevirdiğimiz her seferinde, kalp ölüyor... 

İyiliğin özünde kendinden başka biri olmanın neye benzediğini hayal edebilmek yatar. İyiliğin çoğalması, empati ve merhametin yaygınlaşıp kök salabilmesiyle mümkün. İnsanın ve tüm diğer varlıkların haysiyetine duyduğumuz derin inanç bizi harekete zorlar. İyilik bizi vicdanlı olmaya çağırır ve bu çağrıya kulak vermek, devredilemez bir sorumluluktur.” 

Öyle ya sorumluluğumuz bir hayli büyük.  

Bu kervan da hepimiz farklı yüklerle yol alırken  

Ayağımıza taş değse bile  

Hiç acısı – izi kalmasın”  

diyenlerimiz çok olsun. 

SEVGİLERİMLE...