Aslında kişisel yazı yazmasını pek sevmem ve beceremem, fakat İlçemizin ve mahallemizin sempatik, saygın ve sevilen imamlarından olan Mustafa Hoca’yı ve meslektaşımız olan oğlu Recep’i kaybetmenin hüznü benim bu yazıyı yazmama sebep oldu.

Mustafa Hocamız, hem Drakpurlu gençlerin ilk defa Kuran’la tanışmasına vesile oldu, hem de mahallemizin birlik ve beraberliğinde öncü rol oynadı. Hocamız  istisnasız mahallemizin gençlerinin kız isteme olayında bulunur, nikahlarını kıyar, onlara çok güzel nasihatler verirdi, mahallemizdeki kavgalı ve küs olanları hemen barıştırmaya çalışırdı. Mustafa Hocamız sadece namaz kıldırıp, vaaz vermezdi. Mahalleliyle olan sosyal ilişkisi üst düzeydeydi. Mahalleli Hocayı, Hocamız da mahalleliyi çok sevdi. Mahallede yer alıp, ev yaparak kendisini mahalleli yaptı. İstisnasız bir fiil 25 yıl boyunca geleneklerine bağlı Drakpur mahallesine hizmet etti.

Hocamız halden anlardı, yaşlısını da gencini de idare etmesini bildi. Mahallemizde 80’li yıllarda göreve başlamıştı, o yıllar sağ ve sol görüşün ülkemizi böldüğü, gençlerin birbirini boğazladığı yıllardı. O bölünmüşlük ülkemizde olduğu gibi bizim Drakpur  mahallesini de ikiye bölmüştü. Gençler hergün Işık İlkokulu bahçesinde çocukları bahane ederek siyasi kavgalar çıkarıyordu. Bu bölünmüşlük zamanında Hocamız gençlere taraf olmayarak nasihatlerle  birlik beraberlik duygusunu oluşturmaya çalışıyordu. Mahallenin medrese binasında gençlere Kuran dersi vererek aralarını bulmaya çalışıyordu ve bunu da başardı.

Hocamızın yaşlılarla da ayrı bir muhabbeti vardı, bayramlarda çoğu zaman toplu bayramlaşmalar ve evlere bayrama gitmeler gerçekleştirirdi. Mahallede kimin bir sıkıntısı, hastası, sevinci olsa yanı başında Hocamızı görürdük. Adeta her evin bir evladı gibi davranır, çok içten yaklaşırdı.

Sayın Hocam mahalleli seni çok özleyecek, senin sempatik gülüşün, içten yaklaşımın, mütevaziliğin, çocukla çocuk, büyükle büyük oluşunu çok ama çok özleyecek. Sana ve oğluna rabbim rahmet eylesin. Mekanınız cennet olsun.