Aslında bir insanı benimserken bunu kendisine söylemeli.. Veyahut hissettirmeli.
Neden mi?

Can’ım nedeni mi var. Düşünün bakalım kaç insanı kendiniz tanıyarak sevdiniz.
Hatırlayın eşiniz, çocuğunuz, falanca tanıdığınız, gelip size fısıldamadı mı? Of neler neler
Gözümüzle görmeden inanasımız geliyordu. Hatta inanıyor kafamızda hemencecik yakıştırıveriyorduk. O statüyü, o kötülüğü her ne ise..

Kim ne derse desin inatla gidip o kişiyle sohbet etmeye çalışmadım. Lakin hayat bana o insanları baş başa görüşerek tanıma fırsatı verdi.

Geçenlerde ünlü tiyatrocu bir ustamızla oturup karşılıklı sohbet ederken “evlat insanlar böyle, artık bir çok şeyin kıymetini bilmiyorlar, gözlerinde hiç ediyorlar” dedi.

Bunları konuşurken üst seviyede eğitim almış insanların hakkı olan yerlerde olmadığını..
Yüksek öğrenim görme adına kendilerini yetiştirme şansı olmamış bireylerin ise, büyük yerlerde olduğundan dem vururken söylemişti.

Haklıydı. Kendini yetiştirmek okul tahsiliyle sınırlı değil elbet. Fakat gel gör ki bu dünya öyle alaylı bir mektep.

Toydum pek aklım ermezdi. Otuza merhaba dediğim vakitler her meslek erbabına saygıyla selam ettim.

Örnek veremiyorum mirim.

Küçümsendiği düşünülür diye çekinmekteyim.

Selam ettiğim her can’dan, içten sohbetlere yol aldığımı gördüm. Kendim tanıyarak sevdiğim
insanların hayatımda var olduğunu teyit ettim.

Çünkü gerçekten insanları en zor zamanında tanıyorsun. Kariyerinin zirvesini gören insanları, sıkıntılar çeken insanları, karakteri gereği enerjisi yüksek olup da çevresinde farklı tanınan insanları. Lakin insanoğluyuz başkalarının söylediklerini kulaktan dolma kelamlarla yorumladığımız can’lar illa ki oluyor. Üstelik olmaması gerekirken.

Herkesin hayatı kendine.

Ama iyi ama kötü yaptıklarını yanında götürecek göçüp giderken..
Nefsine kaptırırsan dedikodu – gıybet denen bir dipsiz kuyu var. Düşenler pek dönemediler geri.

Hazır vakit var madem..

Kuyunun etrafından uzaklaş ki, hayatında olanlar ve de olacakları KENDİN TANIYARAK SEV.

Her can’ın bir şeyler kattığını düşününce zaten KENDİMİZ TANIYARAK SEVECEĞİZ.

Öyle bir harmonisi var ki insani diyalogları denge de tutmanın.

Sevmek yada hayatından silmek olmalı elbet bir sınırın.

Sizde hayatınıza aldığınız can’lara dair :
İçinizde her ne olursa tanıyarak sevin.
Tanımadan başkalarına laf söyleme hadsizliğini
her daim başınızdan def edin.

Ne diyordu can’ımız Necip Fazıl Kısakürek; “Müjdecim, kurtarıcım, Efendim, Peygamberim: sana uymayan ölçü; hayat olsa teperim!”
Ancak bu ölçü ile hayatımdan uzaklaştırmayı yeğlerim..