Haziran ortaları göğün seferini izlediğim bir vakitte yazıyorum bu satırları.

Bulutlar vagon vagon geçerken günümden.

Yazın kırıntılarını arıyorum.

Buram buram akşam sefası kokusunu, bahçede ki güllerin kokusunu...

 Bu sıralar ıslak toprak kokusu aldı, sonbahardan halliceyiz.

Kahveden daha bir dost oldu çay, demimizi aldıkça içmekteyiz.

Halbuki papatyaları görsün diye ellerim,

Ben o kışı geçirdim.

Şimdi mi Didem Madak’dan halliceyim.

“Bir ilaç içsem bari diye düşündüm,

Biraz kolonya sürünsem,

Ferahlasam, pencereyi açsam.

Şöyle bir şey yazdım sonra;

Yağmur, çamurlu bir elbise dikiyor şehre

Sıkılıyoruz hepimiz bu çamurlu giysinin içinde.

Berbattı,

Bir şiire böyle başlanmazdı.”

Tam da böyle bir Haziran da yapmak istediğim tek bir şey vardı.

Yazmak..

Ama yazamıyorsun.

Alabildiğine..

El alem ne der derdine..

Yazma tutkusu başka bir şey.

Hava gibi, su gibi, tebessüm etmek, esnemek gibi.

Çok içten, çok insani..

Her can’a da nasip olmaz hani.

Kendim gibi yazma sevdasına düşmüş can’larla bunu dolu dizgin konuşmak isterdim yani.

Kalemin vuslatı kağıda kavuştuğu an. Mürekkebin satır aralarına bir sarılışı var.

Görsen ağlarsın yar.

O an masmavi gökyüzüyle kara yer arasında ikinci bir alemde yaşıyor insan.

İşte burası sınırları olmayan sonsuz bir alemdir. Bu alemde insanlık; içinde güneş gibi ışığı kendinden çıkan emsalsiz canların sohbetine katılmak biraz yanmak olsa bile, pek çok kez aydınlanmaktır bilirim.

Çünkü noktayla virgülleymiş benim derdim.

Nokta gibi başın dimdik olursa Hak yolunda kararlarından emin.

Rabbin dualarına cevap verirmiş senin.

Virgülle kesip bekletmişim gündüze çıkmayan gecenin seherlerini. 20’li yaşların sonuncusunu yaşarken noktayla ay ışığı kadar parlak sabahlar.

Çünkü en naif günler şükürle tevekkülle başlar. Virgüller ancak Esma-ül Hüsna ile dinlenme durakları olabilir.

Şimdi söyler misin seni yolundan kim alıkoyabilir Haktan başka.

Sende gelirsin inşaALLAH en güzel aşka.