Ölüm düşünemediğin bir an da gelir
ve titrer beden
ve gözler fal taşı gibi açılır
Gececiler uykudan uyanır
Âşıklar sevdamız başka bir baharaymış diye hayıflanır
El ayak çekilir sisli sokaklardan
Ve ölüm uykusuna dalar şehrin sevdalıları

Bilinir gibi olunur ama kimseler bilmez
Herkesler kendi yangınında çoğalır
Ve hayat hep düşü güzel uykularda kalır

Aman ha kimseler uyandırmasın bizi
Aman ha deşmesinler yaramızı
Bir garip, yetim bir sevda yaktı içimizi
Aman ha düşü güzel uykulardayız
Aman ha kimseler uyandırmasın bizi

Odalar evler sessizliğe bürünür
Çaresizlik yerini çığlıklara bırakır
Bir esrarkeş bilmediği bir dilde bir türkü çığırır
Ve sesler birbirine karışarak çoğalır
Çoğalır sensiz sessizlik, çoğalır sevdalılar
Toprağa karışır beden,
Fermanlar yazılır, âşıklar asılır
Şehir gözyaşlarında boğulur
Denizler okyanuslara karışır
Peronlar birbiri ile dalaşır
Hangi hasret hangi vagonda kimseler bilmez
Herkesler adres karıştırır
Ve aşkın otogarına dünyaları ayrı insanların kanı karışır
Alnı özlemle parlamış sevdalıların yüzü güler
Gelmeler-gitmeler birbiri ile yarışır
Ve yine yüreği efkârla kokuşmuş hayat,
1 numaralı peronda uyumaya devam eder

Aman ha kimseler uyandırmasın bizi
Aman ha ağlatmasın kimseler yüreğimizi
Çalmasın bozuk çanlar
uyandırmasınlar bizi düşü güzel uykulardan
Aman ha kimseler uyandırmasın bizi

Zaman akıp gider, ne ölüler kalır ne de diriler
ÖLÜM sessizlikte kaybolur
Barışır sevdalılar ve yokluğa karışır
Kin ve kan bomboş sokaklarda gezinir, meyhanelerde dolaşır
Geceler kendi ayazında kalır; yorgun ve derbeder
Sonra bir uzun hava çığırır
Ve caddeler bozar sessizliğini sevdalıların
panzerler arama emrine amade
Vur emri çıkmıştır bir kere
Gökyüzü karanlıkla kapışır
ve günler ve aylar ve yıllar böyle devam eder
Sonra bir gün Mavi Gözlü bir çocuk uyanır
Ve uyanır sessiz kalabalıklar, sokaklara dökülür
Sonra çığlıklar çoğalır
Feryatlar başka bir peronda uğurlanır
ve hayat geceliği ucuz bir pansiyonda UYUMUŞ numarasına devam eder
ve böyle böyle gider

Aman ha kimseler uyandırmasın bizi.