Şimşekler çakıyordu dört bir yanda.
Yağan yağmur muydu?
Yoksa patlayan bombalar mı?
Kaşı, gözü destan çiçek misali...
O bebeklerin güzelliği.
Eli yüzü kanlar içinde...
Sanki sûri Mahşerdi!

Işıksız ıssız sokakların
Soğuk nefesiydi solunan.
Bir ekmeğe muhtaç
O açlık hissi.
Bakan gözler kördü
Bütün diller ise sanki lâl.
Suçlu kim Halep?
Sen mi...
Ben mi...
Yoksa ölen vicdan mi.

Bütün gözler karanlığa baksa da
Mazlumların göz yaşı beyazdır.
Karanlığa inat...
Kan rengine boyansa dünya
Vahşet ve ölüm yansısada ekranlara
Bir çocuğun gülüşüydü
Toprağa gömülen
İnanamadım.
Tüm dünya duysun
İnsanlığımdan utandım .